octombrie 28, 2022

No quiero confundir a Dios con Dios

1

Una red de mirada
mantiene unido al mundo

no lo deja caerse.
Y aunque yo no sepa qué pasa con los ciegos,
mis ojos van a apoyarse en una espalda
que puede ser de dios.
Sin embargo,
ellos buscan otra red, otro hilo,
que anda cerrando ojos con un traje prestado
y descuelga una lluvia ya sin suelo ni cielo.
Mis ojos buscan eso
que nos hace sacarnos los zapatos
para ver si hay algo más sosteniéndonos debajo
o inventar un pájaro
para averiguar si existe el aire
o crear un mundo
para saber si hay dios
o ponernos el sombrero
para comprobar que existimos.

2

La muerte nos roza a veces los cabellos,
nos despeina
y no entra.

¿La detendrá quizás algún gran pensamiento?
¿O acaso pensamos
algo mayor que el pensamiento mismo?

3

El ser empieza en mis manos de hombre.
El ser,
todas las manos,
cualquier palabra que se diga en el mundo,
el trabajo de tu muerte,
Dios, que no trabaja.

Pero el no ser también empieza entre mis manos de hombre.

El no ser,
todas las manos,
la palabra que se dice afuera del mundo,
las vacaciones de tu muerte,
la fatiga de Dios,
la madre que nunca tendrá hijo,
mi no morir ayer.

Pero mis manos de hombre ¿dónde empiezan?

5

No quiero confundir a Dios con Dios.

Por eso ya no uso sombrero,
busco ojos en los ojos de la gente
y me pregunto qué es lo que nos deja despertar,
mientras estoy aquí, entre paréntesis,
y sospecho que todo es un paréntesis.

Mientras manoseo esta muerte con horario de trenes
y me calco las manos.

Porque tal vez todo el juego sea ése:
calcarse uno las manos.

Calcarse entre paréntesis,
no afuera.

No quiero confundir a dios con dios.

9

Pienso que en este momento
tal vez nadie en el universo piensa en mí,
que sólo yo me pienso,
y si ahora muriese,
nadie, ni yo, me pensaría.

Y aquí empieza el abismo,
como cuando me duermo.
Soy mi propio sostén y me lo quito.
Contribuyo a tapizar de ausencia todo.

Tal vez sea por esto
que pensar en un hombre
se parece a salvarlo.

13

Hay palabras que no decimos
y que ponemos sin decirlas en las cosas.

Y las cosas las guardan,
y un día nos contestan con ellas
y nos salvan el mundo,
como un amor secreto
en cuyos dos extremos
hay una sola entrada.

¿No habrá alguna palabra
de esas que no decimos
que hayamos colocado
sin querer en la nada?

15

El amor empieza cuando se rompen los dedos
y se dan vuelta las solapas del traje,
cuando ya no hace falta pero tampoco sobra
la vejez de mirarse,
cuando la torre de los recuerdos, baja o alta,
se agacha hasta la sangre.

El amor empieza cuando Dios termina
y cuando el hombre cae,
mientras las cosas, demasiado eternas,
comienzan a gastarse,
y los signos, las bocas y los signos,
se muerden mutuamente en cualquier parte.
El amor empieza
cuando la luz se agrieta como un muerto disfrazado
sobre la soledad irremediable.

Porque el amor es simplemente eso:
la forma del comienzo
tercamente escondida
detrás de los finales.

17

Hay que caer y no se puede elegir dónde.
Pero hay cierta forma del viento en los cabellos,
cierta pausa del golpe,
cierta esquina del brazo
que podemos torcer mientras caemos.

Es tan sólo el extremo de un signo,
la punta sin pensar de un pensamiento.
Pero basta para evitar el fondo avaro de unas manos
y la miseria azul de un Dios desierto.

Se trata de doblar algo más una coma
en un texto que no podemos corregir.

33

Sí, hay un fondo.

Pero hay también un más allá del fondo,
un lugar hecho con caras al revés.

Y allí hay pisadas,
pisadas o por lo menos su anticipo,
lectura de ciego que ya no necesita puntos
y lee en lo liso
o tal vez la lectura de sordo
en los labios de un muerto.

Sí, hay un fondo.

Pero es el lugar donde empieza el otro lado,
simétrico de éste,
tal vez éste repetido,
tal vez éste y su doble,
tal vez éste.

39

Voy a alargar caminos de caricia,
con algo de dulzura entre dos dientes
y un garabato tibio en los cabellos,
para que el poco sueño que aún nos queda
no se nos caiga.

Voy a alumbrar tu rostro mientras duerme
y mirarlo al revés, donde no duerme.

Voy a juntar raíces por el aire,
catálogos de nieves que no caen
y sitios para párpados.

Voy a tomar al hombre por el centro
y tirarlo a rodar, a ver si llega.

Voy a tomarme a mí, ya me he tomado,
para enlazar de nuevo los cristales
con un redondo material sin tiempo.

Voy a cortar las puntas de la vida
como unas uñas demasiado largas.

Roberto Juarroz

El grueso de la obra del poeta argentino se agrupa en una serie de catorce volúmenes titulados 'Poesía vertical'. Esta selección hace parte del primero, publicado en 1958.

Așa cum nu putem

Așa cum nu putem
ține o privire lungă,
nici nu putem susține bucuria mult timp,
spirala iubirii,
gratuitatea gândirii,
pământul în suspensie 

a cântecului.

Nici măcar nu putem ține mult
proporțiile tăcerii
când ceva îl vizitează.
Și chiar mai puțin
când nimic nu-l vizitează.

Omul nu-l poate ține pe om mult timp,
nici la ceea ce nu este omul.

Și totuși poți
suportă greutatea inexorabilă
a ceea ce nu există.

Roberto Juarroz

https://wro.waykun.com/articles/5-poezii-de-roberto-juarroz-zenda.html

Fiecare are timpul său

Fiecare are
bucata ta de timp
și bucata ta de spațiu,
fragmentul tău de viață
și fragmentul său de moarte.

Dar uneori piesele se schimbă
și cineva trăiește cu viața altuia

sau cineva moare odată cu moartea altuia.

Aproape nimeni nu a terminat
doar cu ale tale.
Dar sunt mulți care sunt
nimic altceva decât o eroare:
sunt cu piesele total schimbate.

Roberto Juarroz


Distanțele nu sunt aceleași

Distanțele nu sunt la fel
Zi și noapte.
Uneori trebuie să aștepți noaptea
astfel încât o distanță să fie scurtată.
Uneori trebuie să aștepți ziua.
Pe de altă parte
întuneric sau lumină
țese în așa fel în anumite cazuri
spațiul și combinațiile sale
că valorile sunt inversate:
lung devine scurt,
scurtul devine lung.
Și, în plus, există un fapt:
noaptea și ziua nu umple spațiul în mod egal,
nici măcar total.
Și nu măsoară la fel
distanțele complete
iar distanțele goale.
Deoarece nu măsoară la fel
distanțele dintre lucrurile mari
și distanțele dintre lucrurile mici.

Roberto Juarroz


Poezia verticală (18)

Ridică hârtia unde scriem

Ridică hârtia unde scriem
și verificați mai bine mai jos

Ridică fiecare cuvânt pe care îl găsim
și examinați mai bine mai jos

Ridică pe fiecare om
și arată mai bine mai jos

Ridică la moarte
și priviți mai bine sub

Și dacă ne uităm cu atenție
vom găsi întotdeauna o altă urmă.
Nu va servi pentru a pune piciorul
nici să depună gândul
dar ea ne va testa
că altcineva a trecut pe aici.

Roberto Juarroz


octombrie 27, 2022

# ALAIUL UNUI SFÂNT DE MĂRĂCINE

Florian Silisteanu 


(cântec pentru bojana, pentru SERBJA dragă și sfântă)

voi merge iar din sat în sat voi măsura printre distanțe altă soartă
din curcubeul unei chei voi încuia cealaltă sfântă poartă
pe care intră-ies fără bilet de voie
toți sfinții, lăcustele și umbrele de pe corabia lui noe
mă voi muta cu totul într-o apă, voi deveni din nou o sete
pe care DUMNEZEU o soarbe mai mereu dintr-un perete
așa că umpleți cana să dea pe din-afară
lăsați va rog să vină primăvara-n călimară
sosesc nuntașii din satele vecine
la pândă un greiere pe post de lăutar in poartă
alaiul altui sfânt de mărăcine intră
și-i toarnă în pahar Lui DUMNEZEU din soartă